Ik moet dankbaar zijn. Van wie is die overtuiging dat het moet? Van jou of van jouw ouders en opvoeders? Ben jij echt altijd mensen uit de grond van je hart dankbaar voor wat ze voor jou doen of gedaan hebben?
Mijn leven lang moest ik dankbaar zijn voor dat wat mijn moeder voor mij had gedaan toen ik nog een kind was. Zaken waarvan ik dacht “Dat doe je toch gewoon als ouder?” Maar omdat ik dat niet was en bovendien niet alle ongevraagde adviezen van de eerste letter tot de laatste punt voor 200% opvolgde, was ik ondankbaar.
Ik moet dankbaar zijn
Wanneer je als ouder maar vaak genoeg iets zegt, dan neemt je kind het aan als waar. En dat vaak genoeg is al heel snel, 3 x iets zeggen en het is waar in de ogen van een kind. Dan weet het niet beter of het is zo, ongeacht of iets werkelijk zo is of alleen in de ogen van deze opvoeder.
Over het algemeen zeggen we bedankt als iemand de deur voor ons open houdt. Ik stond zelfs raar te kijken toen iemand de deur voor mijn neus dicht liet vallen.
Soms verrast iemand jou door spontaan iets voor jou te doen. Iets wat je niet had verwacht, maar waar je wel heel erg blij mee bent. Bijvoorbeeld een attentie als je het moeilijk hebt. Dan meen je het oprecht als je zegt “Dank je wel.”
Maar ik voel mij niet dankbaar
Maar soms verwacht iemand van jou dat je dankbaar bent, terwijl jij dat niet bent. Dat jij het in je hart niet zo voelt. Om wille van de lieve vrede zeg je dan “Dank je wel.” Maar echt menen doe je het dan niet. Soms merkt de andere dat, een andere keer niet. In het eerste geval krijg je te horen dat ze er niet blij mee zijn en niet nog een keer wat voor jou willen doen. In het andere geval kan de situatie zich nogmaals voordoen.
Braaf zeggen dat je dankbaar bent, omdat het nu eenmaal verwacht wordt. Eigenlijk is dat niet zo handig, want jij uit niet wat je echt voelt. Je slikt je ware gevoelens in. Een keertje is dat niet zo erg, maar voor veel mensen is dat een standaard reactie.
Aan de ene kant komt dit omdat we niet geleerd hebben om onze emoties te uiten. Te zeggen wat we echt vinden.
Aan de andere kant omdat we zo zijn opgevoed om ons aan te passen, te zeggen wat van ons verwacht wordt. Eigenlijk zijn dat leugentjes om bestwil, om te zorgen dat je geen ruzie krijgt, of omdat je bang bent wat de ander anders wel niet zal zeggen. Daarbij vergeet jij jezelf, wat voor jou goed is.
Voel eens wat deze zinnen bij jou doen
Soms is één woordje veranderen al genoeg om een heel ander gevoel te krijgen. Dat is bijvoorbeeld het geval door een zin te beginnen met “Ik …” of met “Jij …”
In het eerste geval vind jijzelf iets, is het jouw mening. Of dat echt helemaal uit jezelf komt is wat anders. Je kunt het immers al 3 x eerder gehoord hebben en voor waar hebben aangenomen.
De tweede zin is de overtuiging van iemand anders, die vindt dat jij zo moet zijn.
Zeg de volgende zinnen eens hardop en kijk eens of je iets in je lichaam voelt gebeuren.
- Ik moet dankbaar zijn.
- Jij moet dankbaar zijn.
- Ik ben ondankbaar.
- Jij bent ondankbaar.
Voel jij verschil tussen de eerste en tweede of derde en vierde zin?
Of tussen de eerste twee en de laatste twee zinnen?
Waar voel je dat? Is dat een prettig of onprettig gevoel? Als het voor jou onprettig is, kun je het oplossen.
Wil jij hiermee aan de slag gaan?
Laat hieronder een reactie achter wat jij gaat doen.
Je kunt gelijk een afspraak maken in mijn agenda.
Neem contact op als je eerst kennis wilt maken.
Heb je niet geleerd om je gevoelens te kunnen uiten? Lees dan al mijn blogs rond dit thema.
Of heb je hier vooral last van sinds je ongeluk? Lees dan verder in deze blogs.