Mijn toekomst is onzeker

Mijn toekomst is onzeker, dat was meer iets waar ik bang voor was. Bang dat ik mijn werk en daardoor ook mijn thuis kwijt zou raken als ik een uitkering zou krijgen. Zeker nadat in 2012 de bedrijfsarts zei dat ze dacht dat ik over een paar jaar in de WAO zou komen, gezien mijn klachten. Want hoe zou ik het in mijn eentje moeten redden, zonder partner of kinderen om mij te ondersteunen?

Mijn toekomst is onzeker, de eerste keer

De eerste keer dat ik deze onzekerheid en vooral ook angst voelde, was toen ik ongeveer 9 maanden nadat ik was aangereden hoorde dat de fysiotherapeut waar ik toen bij was aan dystrofie dacht.
Toen ik de eerste keer bij de revalidatiearts kwam, zei hij gelijk dat dit niet het geval was.

Ruim een jaar later werd weer gedacht aan dystrofie. Dit keer zelfs een grillige en agressieve vorm, in de ogen van de rechtsbijstandverzekering.

Na een wisseling van ondersteuning om mijn belangen te behartigen, duurde het nog enige tijd voor er een expertise onderzoek kwam.
Ik zat midden in mijn scheiding, kon lang niet altijd alles goed, en dus hoopte ik aan de ene kant dat er wat gevonden werd.
Het was een lange dag, met het OV naar een ziekenhuis in Brabant en dan een onderzoek van 3 uur.
Alles was binnen de marges, geen dystrofie, wel was mijn bloeddruk veel te hoog met 210 – 140.

Hoe zal ik het kunnen redden alleen?

Net nadat alles was afgerond, kreeg ik een zweepslag precies op de plek waarvan ik altijd had gezegd dat ik er snel kramp kreeg sinds ik was aangereden. Al wanneer ik mijn been verder boog dan 90 graden. En ik wilde gewoon afzetten om op te stappen toen een verkeerslicht op groen sprong.
Gelukkig wist mijn fysiotherapeut die ik toen had van de eerdere verdenkingen op dystrofie en dat ik daar bang voor was. Zij hield dat goed in de gaten en kon mij gerust stellen.

En dan zijn we 4 jaar verder. Met mijn 157 cm werkte ik aan een te hoog bureau. Ik had de papieren voor mijn toetsenbord, dan kon ik de coderingen er zo opschrijven als ik facturen invoerde.
Tja, niet echt ergonomisch verantwoord en ik kreeg klachten aan mijn armen. Dit keer niet de nu en dan oplaaiende peesschede ontsteking aan mijn linker pols. Het was nu mijn elleboog, links en rechts en zowel de buitenkant als de binnenkant.
De bedrijfsarts was van mening dat ik, gezien mijn klachten, binnen een paar jaar in de WAO zou komen.

Mijn toekomst is onzeker: ik raak mijn huis kwijt

Dat was de gedachte na mijn bezoek aan de bedrijfsarts. Maar ik ben niet in de WAO gekomen.
Die gedachte kwam weer toen ik mijn baan kwijtraakte. Want een eigen huis en bijstand gaan niet samen. Wat als ik niet voor het einde van mijn WW-uitkering een nieuwe baan zou hebben?

Die nieuwe baan kwam maar niet in zicht, ik ben voor mijzelf begonnen in de laatste 6 maanden van mijn uitkering. Mijn spaargeld heb ik gebruikt om een eigen praktijk te beginnen, mensen te helpen om hun ingeslikte emoties op te lossen. Want dat was iets dat mijn kleven veranderde, mijn toekomst is nu niet meer onzeker. Ik kan weer alles van voor mijn ongeluk, ik ben niet bang voor de toekomst. Dat is iets wat ik anderen ook gun.
Nee, dat was niet gemakkelijk, klanten komen niet zomaar af op advertenties of op berichten op internet.
Ja, het was een paar keer spannend of ik nog geld zou hebben om de vaste lasten te kunnen betalen.

Toch weet ik dat ik als (financieel) administratief medewerker mijn werk goed doe. Maar ik weet dat ik veel meer kan bieden aan mensen. Dat bleek al door de verhalen die ik soms aan de balie hoorde, of zomaar onderweg van wildvreemde mensen.
Dat is mijn passie, er zijn voor mensen, het verschil maken.

Durf jij het aan om alles wat je ingeslikt hebt nog een keer in de ogen te kijken om het op te lossen? je wereld wordt heel anders, weet ik uit ervaring.

Wanneer ga jij je toekomstbeeld veranderen?

Lees verder als je meer wilt weten over hoe je somberheid kunt aanpakken.
Of kijk op mijn andere site als jij je depressief voelt na een ongeluk.

Klik op de link als je meer wilt lezen over je angst de baas.