Ik voel mij klein

Ik voel mij klein als er niet naar mij geluisterd wordt, dat ik niet kan zeggen waar ik echt tegenaan loop en als anderen voor mij beslissen.
Herken je deze ervaringen en gedachten?

Mensen lijken soms te denken dat als je in een rolstoel zit omdat je met je been in het gips zit, jij niet meer meetelt.
Bij het maken van een vervolgafspraak, luisteren ze alleen naar de begeleider, maar niet naar jou, bijvoorbeeld.
Dat was een erg onprettige ervaring, vond ik, want aan mijn hoofd mankeerde ik niets. Het was mijn voet die klem had gezeten tussen wegdek en voorwiel van een auto.

Ruim een jaar later, zelfde ziekenhuis, maar nu bij een arts. Hij vergeleek mij met een andere categorie patiënten en ik paste niet in zijn verwachtingspatroon.
In eerste instantie was volledig herstel beloofd, dat bleef uit, daardoor kwam ik bij hem. Hij beloofde goede resultaten, maar er was geen verbetering.
Ik kwam niet lachend binnen, zoals mensen die door reuma in een rolstoel zaten en ik was gefixeerd op herstel.
In mijn beleving is een ziekteproces wat anders dan een ongeluk. En als gewekte verwachtingen niet uitkomen, dan word ik niet blij.

Probleem was vooral dat er niet naar mij geluisterd werd, waardoor ik mij klein voelde.

Ik voel mij klein omdat ze niet vragen waar ik behoefte aan heb

Als volwassen vrouw verwacht ik dat mensen op een volwassen manier met mij omgaan.
Dus ook al zit ik tijdelijk in een rolstoel, want ik ben immers in het ziekenhuis, dan ben ik nog steeds dezelfde persoon, met dezelfde verstandelijke vermogens.
Als ik niet pas in het plaatje dat je als arts hebt, ga dan op onderzoek uit waardoor dat komt. Vraag wat de reden is waarom ik niet lachend binnenkom. Vergelijk mij niet met een groep die een heel andere oorzaak van de klachten heeft.

Waar ik behoefte aan had, waren geen beloftes die niet uitkwamen en waar niemand meer op terugkwam. Laat staan dat er een excuus kwam voor de verkeerde verwachtingen die gewekt waren.
Ik had behoefte aan mensen die mij serieus namen, die echt luisterden naar waar ik tegen aan liep, wat ik moeilijk vond. Zodat ik er mee kon leren omgaan en mij niet als een klein kind voelde dat niets kan.

Als je ineens in een onverwachte situatie komt en je niet weet hoe er mee om te gaan, dan voel jij je machteloos. Wanneer je dan ook nog genegeerd wordt, dan ga jij je ook nog eens klein voelen, is het helemaal overweldigend.
Op zo’n momentspelen er tal van emoties die je mag uiten in plaats van inslikken. Alleen slikte ik alles in, omdat ik niet anders had geleerd.

Inmiddels weet ik beter en heb ik de ingeslikte emoties kunnen oplossen. Dat heb ik op een zachte, snelle en effectieve manier gedaan.
En het effect was zo geweldig, dat ik mij daarin heb verdiept en mijn praktijk ben begonnen.
Mijn bedrijfsnaam is niet voor niets “Leeg je rugzak” en mijn motto is “Maak van slechte herinneringen slechts herinneringen.”

Wanneer ga jij groeien?

Heb jij het gevoel dat je niet gehoord wordt? Ik herken dat en heb er meer blogs over geschreven.