Welke mening volg je?

Welke mening volg je?
Die voor jou goed voelt of die van anderen?
En is die ander dan een professional of iemand die je zo kent?
Daar kan best een verschil tussen zitten om “nee” tegen te zeggen.

“Iemand die ervoor geleerd heeft, die zal het zeker bij het rechte eind hebben.” Een gedachte die zeker de  naoorlogse generatie heeft, zo zijn ze opgevoed: luisteren naar de autoriteit. En zo heb jij mogelijkerwijs dat ook meegekregen in je opvoeding.
Maar deze opgeleide professional weet niet wat jij allemaal meegemaakt hebt, hoe jij jouw beperkingen ervaart of wat voor jou belangrijk is.
Die weet alleen wat in de boeken staat, zeker zullen er zaken zijn die voor iedereen gelden. Maar de persoonlijke nuances voor een behandeltraject, die leren ze niet uit de boeken.
Dan komt de kunst van goed uitvragen en vooral ook luisteren om de hoek kijken. Dat is nodig om helder te krijgen hoe jij de hele situatie ervaart en vooral ook waar jij behoefte aan hebt.

Welke mening volg jij, wat voor jou goed voelt of wat er gezegd wordt dat goed voor jou is?

Nadat ik bijna een jaar nadat ik was aangereden bij een revalidatiearts kwam, zei hij dar hij altijd goede resultaten bereikte met steunzolen. Een hier in de omgeving bekend staand bedrijf werd genoemd en ook nog de persoon die dat dan zou moeten maken.
Dat was voor mij geen succes, de zolen zorgden voor blaren onder mijn voetzolen en dus is de ondersteuning in 2 stappen lager geworden.
Maar ook nadat ik geen blaren meer liep, verbeterde mijn situatie niet.
Toen ik dat zei, was de verbinding verbroken. Ik werd vergeleken met iemand die met handen krom van de reuma in een rolstoel zat en lachend binnenkwam.
Dat deed ik niet, ik was gefixeerd op herstel.
Natuurlijk wilde ik graag weer alles kunnen, want dat was mij voorgehouden toen ik na de aanrijding uit het gips kwam en hij had ook verbetering toegezegd en die was er helemaal niet.

Na deze breuk, kwam ik via een sportarts bij een fysiotherapeut en kwam er wel verbetering en zo besloot ik om toch maar een podotherapeut naar de zolen te laten kijken.
Dat werden heel andere zolen, die geen blaren gaven, maar waar ik wel aan moest wennen.
Toen zij wegging en ik met een ander te maken kreeg, was het zo vaak en zo veel mogelijk steunzolen dragen. Dus ook in mijn sloffen. Alleen deed ik mijn schoenen juist uit omdat ik er niet tegen kon om de hele dag die zolen te voelen.
En na de laatste aanpassing en de correctie daarop, ging het ook hier mis. Ik kon er niet aan wennen en deed ze niet meer in mijn schoenen.

Mijn gevoel verder volgen

Ik liep nu veel fijner, zonder steunzolen die ik eigenlijk zou moeten dragen.
En dat jaar deed ik voor het eerst mijn schoenen uit op het strand. Na een week kon ik zo 20 kilometer door water en over het zand lopen.

Tijd voor een second opinion bij iemand in een andere regio,
Er was over compensatie door de zolen. En nog wel bij de voet die niet klem gezeten had tijdens de aanrijding.
Probeer maar eens 3 maanden geen zolen en kijk hoe het dan gaat. Zodat je voeten zich kunnen aanpassen aan de nieuwe situatie.
Dat was iets waar ik al mee bezig was.

Weer een jaar later kwam ik in aanraking met barefoot schoenen, blote voeten schoenen. Deze schoenen hebben geen voorgevormde zool en geen hak, gewoon helemaal plat en vlak.
Het geeft mij tijdens een bergwandeling veel meer grip dat een gewone schoen zou doen. En een dag staan, dat houd ik nu ook veel gemakkelijker vol.
Ik loop hier nu 2 jaar op en ik vind ze zalig lopen. Bij mij zijn er geen “gewone” schoenen meer.

Welke mening volg jij, die bij de nieuwe situatie past of bij de oude?

Wat hier speelt, zijn eigenlijk 2 dingen:
1. Ik werd niet gehoord in mijn behoeft aan minder steun. Er werd niet doorgevraagd naar het waarom ik zo veel mijn schoenen uit deed.
2. Doordat ik aan mijzelf werkte, waren mijn klachten verdwenen, maar dat kwam tijdens een consult niet ter sprake.

Hierdoor bleef ik vastzitten in het oude beeld, met de klachten die ik had (en er op andere gebieden bij kreeg).
Maar de nieuwe situatie, waarin ik weer alles kon, die kwam niet aan bod.
Welke mening volg je dan in zo’n situatie?

Mijn eigenwijsheid heeft ervoor gezorgd dat ik nu zonder problemen kan lopen.
Niet door de holte onder mijn voet kunstmatig te ondersteunen.
Wel door mijn voetspieren te trainen, want dat is wel het gevolg van geen voorgevormde zool in je schoen. Je voeten zijn harder aan het werk.

Als je eigen mening en gevoel volgen lastig is

Dit is geen stap die ik jaren geleden durfde te nemen.
Ik ben ook opgevoed met luisteren naar de mensen die het kunnen weten. Dus iedereen die ouder is of ervoor geleerd heeft.
Natuurlijk kan ik niet alles weten en heb ik dan ook soms wel advies nodig van iemand die zich ergens in heeft gespecialiseerd.
Maar daarna kijk ik zelf of het aansluit bij mij, of iets goed voelt voor mij.

Mij lukte dit doordat ik veel meer zelfvertrouwen kreeg nadat ik alles wat ik mijn hele leven had ingeslikt was gaan opruimen.
Mijn klachten verdwenen, waardoor ik steeds meer kon en uiteindelijk alles (en meer) weer kan doen.
Dit is ook de reden dat ik mij in de techniek die mij geholpen heeft, heb gespecialiseerd. Daarnaast heb ik nog enkel andere technieken geleerd om jouw zelfhelend vermogen te activeren.

Deze technieken hebben een ding gemeen: je vertelt bij mij niet je hele levensverhaal.
Daarnaast hoef je niet naar mij toe te komen voor een sessie, ik werk online. Dus als de afstand of je klachten reizen belemmeren, dan is dat geen hindernis.
Afhankelijk van de ingezette techniek, ontvang jij een opname waardoor jij gelijk leert om jezelf te helpen.

Wanneer ga jij voor je mening opkomen?

Heb jij het gevoel dat je niet gehoord wordt? Ik herken dat en heb er meer blogs over geschreven.