We begrijpen elkaar niet meer

We begrijpen elkaar niet meer sinds ik ben aangereden (of welke andere gebeurtenis dan ook). En ze houden daardoor ook geen rekening met mij.

Voor een deel komt dat door de communicatie onderling:

• Denken dat de ander je wel zo goed kent, dat die het wel kan zien dat er iets is.
• Of behoeftes en verwachtingen die niet naar elkaar zijn uitgesproken.
• Zelf invullen wat de ander zegt, dus niet goed luisteren naar wat de ander je vertelt

Op de foto zie je dat ik met de rug naar de fotograaf sta, in dit geval in een beweging.
Maar wat als jij als het ware ook met je rug naar je gesprekspartner staat of omgekeerd? Dan wordt de communicatie een stuk moeilijker en begrijp je elkaar niet meer.

We begrijpen elkaar niet meer omdat we niet delen hoe we ons voelen

Naast de communicatie over praktische zaken die veranderd zijn, is het delen van hoe jullie je voelen ook belangrijk.

Zeker, het is goed om te weten dat de een langzaam loopt omdat die bij elke pas na moet denken.

Minstens zo belangrijk is om met elkaar te delen hoe jij je daarbij voelt.
Voel jij je schuldig omdat je partner zich moet aanpassen aan jouw tempo?
Geeft je partner je verwijtende blikken en opmerkingen als er niet zo ver of snel gelopen kan worden als voor je ongeluk? Waardoor jij je nog schuldiger voelt.

Wij hebben niet geleerd om over onze gevoelens te praten, dat geldt zowel voor mannen als vrouwen.
Dus op de momenten dat het echt nodig is, kunnen we dat ook niet. Omdat we niet weten hoe, het niet durven of raar vinden. We begrijpen elkaar dan niet meer, omdat we niet kunnen delen wat we echt diep van binnen voelen.
En als je het wel probeert, maar er komt geen reactie van de ander, dan stop je er maar mee. Dan verval je in het bekende patroon van alles inslikken, net zo lang tot de bom barst.

Je ingeslikte emoties uiten

Je denkt misschien dat dit iets is wat hele verhalen over het heden en verleden vraagt.
Helemaal niet nodig. Ik werk met een methode waarbij ik je vraag hoe jij je voelt als je bijvoorbeeld denkt aan dat uitstapje of iets anders dat je noemt. Juist het verhalen vertellen verminderd het effect.

Dus dat scheelt al heel veel tijd. Wat je nog meer tijd scheelt, is dat ik jou leer hoe jij met deze techniek zelf verder kunt gaan. En het werkt zo dat het een het andere meetrekt.
Je zit dus niet jarenlang aan mij vast en je wordt ook niet afhankelijk van mij.

En het mooiste heb ik tot het laatste bewaard: door het opruimen van al die oude emoties kun je weer meer.
In mijn geval kan ik alles weer van voor ik was aangereden, eigenlijk zelfs beter omdat ik ook de nog oudere ballast heb opgeruimd.

Ben jij degene die de eerste stap zet?