Toekomstplannen maken

Toekomstplannen maken, niet iedereen kan dat. Bijvoorbeeld als je de toekomst somber inziet doordat je veel last van problemen hebt. Zo dacht ik 12 jaar lang nadat ik was aangereden.

Weet je wat de reden was?
Ik kreeg steeds meer klachten, niet alleen bij mijn been, maar ook met mijn armen. Hierdoor kon ik steeds minder, ook in en om het huis.
Ik had vaak pijn, was vaak geblesseerd of ziek en ik gebruikte daardoor steeds meer medicijnen. Terwijl ik liever dat niet slikte en smeerde met alle kans op bijwerkingen en slechte ervaringen na een door de zorgverzekeraar opgelegde wissel naar een goedkopere variant.

Eigenlijk wilde ik echt niet oud worden, want dan zou ik nog meer klachten krijgen, de ouderdomsklachten. Maar eerst maar eens zien dat ik kon blijven werken, mijn huis houden en niet afhankelijk worden van anderen.

Toekomstplannen maken durfde ik niet

Jazeker, dat durfde ik echt niet toen ik 12 jaar na mijn aanrijding mijn baan verloor. Want dat was een veilige plek, mijn collega’s kenden mij al zo lang en ik deed met werk met plezier.

Het ging echt malen:

• Wat als ik in een andere baan niet zo’n fijne plek had?
• Of als ik het fysiek niet aankon?
• En als ze vonden dat ik te vaak ziek was, zou ik vast geen contract krijgen!
• Kon ik in mijn situatie überhaupt wel een baan vinden?
• Zou ik wel in mijn huis kunnen blijven wonen?

Toen kwam er iemand op mijn pad, zij vertelde dat ik naar een collega moest gaan omdat ik zoveel bij mij droeg dat ik van een nieuwe baan geen succes kon maken.
Auw, dat kwam aan, maar diep in mijn hart wist ik wel dat er een kern van waarheid in zat.
Toch was ik heel sceptisch, jaren bij een psycholoog hadden mij alleen geleerd om mij wat beter te kunnen ontspannen. Gevolg was wel dat ik geen migraine aanvallen meer had.

Ik maak nu weer toekomstplannen

Mijn twijfel bleek ongegrond te zijn, want al na de eerste sessie met Emotional Freedom Techniques (EFT), merkte ik verschil. Ik kon vrijer door mijn neus ademen, het lopen ging soepeler.
Zo ben ik vol goede moed aan de slag gegaan om alle emoties die ik van jongs af aan had ingeslikt op te ruimen.
Dat bleef niet onopgemerkt, na een paar weken kreeg mijn omgeving het ook in de gaten. Ik hoorde dat ik er niet meer zo somber en depressief uitzag, dat ze het leuk vonden om mij te zien lachen en dat ik ontspannen was.
Logisch, want ik kon weer sporten, had geen moeite meer om mijn huis schoon te houden of om in de tuin te werken. En toen dat goed ging, kon ik ook mijn medicijnen af gaan bouwen in overleg met mijn huisarts.

Al met al was ik een jaar later van alle medicijnen af en kon ik weer die dingen doen die ook kon voor ik was aangereden. En zelfs andere, oudere klachten waren verdwenen. Hierdoor kreeg het leven voor mij weer zin.

Was alle pijn nu verbeelding geweest? Of had dat al die tijd “tussen de oren” gezeten?
Nee, die pijn was er echt. Ze werd veroorzaakt doordat ik al 50 jaar lang mijn emoties had ingeslikt. Niet laten zien dat ik verdriet had, ergens boos of teleurgesteld over was of bang voor was.
Dat zorgde voor blokkades in mijn lichaam en dat zorgde voor alle pijn en de klachten die ik had.
Door het oplossen van de ingeslikte emoties, losten de blokkades als vanzelf ook op. Met als gevolg dat de klachten die ik had verdwenen.

De plannen die ik heb zijn …

Het eerste plan was mijzelf verdiepen in deze techniek die mij geholpen had en andere technieken die hierop een aanvulling zouden zijn.
Toen ik een paar maanden bezig was, merkte ik dat ik mijzelf niet meer als boekhoudster kon verkopen. Dus de stap naar de Kamer van Koophandel volgde al snel.

De toekomstplannen maken voor mijn praktijk, niet de boekhoudpraktijk die voorgesteld werd toen ik mijn baan kwijtraakte.
Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en er moet brood op de plank komen. Dus toen mijn uitkering was afgelopen en ik nog niet genoeg inkomsten had, ben ik toch nog in de administratieve kant als ZZP-er aan de slag gegaan. Aangevuld met een aantal uren in loondienst.
Langzamerhand werden dit wat meer opdrachten, alleen in de richting van bedrijven die voor mensen de wereld een stukje mooier willen maken. En kan ik de loondiensturen afbouwen.

Maar mijn grootste droom is en blijft dat ik volledig als zelfstandige kan leven en mensen kan helpen.

Durf jij het aan om toekomstplannen te maken?