Ik ben moe van het aanpassen

Ik ben moe van het aanpassen, want mijn leven is nu helemaal anders.

Want na een ongeluk kan, voor korte of langere tijd, je leven er anders uitzien.
Soms heb je wat blauwe plekken en als je fiets of auto gemaakt is, kun je verder.
Of je bent wat langer zoet omdat je in het gips zit, maar daarna kun je snel verder.
Het wordt wat anders als je dan in de lange tijd komt, dat je het gevoel hebt dat je levenslang hebt gekregen. En als de dader er met een paar honderd euro als boete van af komt, ervaar je dat als oneerlijk. Naast de pijn en het verdriet ben je ook boos.

Wat als je omgeving niet kan zien dat er iets is met jou? Als zij daardoor denken dat je alles nog gewoon kunt? Dan ga je snel over je grenzen heen, omdat jij je aanpast.
Of als je dagelijkse routine anders is geworden? Omdat dingen meer tijd kosten of omdat je oefeningen moet doen. Het zoeken naar de nieuwe balans kost tijd en vraagt ook wat van je huisgenoten.

Ik ben moe van het aanpassen en steeds weer mij moeten verantwoorden

Dat verantwoorden en het onbegrip dat ik tegenkwam, dat maakte dat ik er zo moe van werd.
Want ik wilde het zo graag anders, dat het zo was als ze gezegd hadden toen ik uit het gips kwam. Namelijk dat ik volledig zou herstellen. Maar ik moest in bed een kussentje onder mijn voet, ik kon niets meer in de tuin doen, niet meer sporten, alleen langzaam lopen en uitkijken dat ik mijn voet niet op een ongelijke tegel zette.
Aan mij kon je niet echt wat zien. Alleen als je zag dat ik met mijn voet omhoog zat, kon je zien dat ik iets aan mijn been had. Hoe vaak en hoe lang, ja dat zag men niet.

Doordat ik niet goed kon verwoorden wat ik wel / niet kon, omdat ik dit vooraf niet wist, was het lastig om dingen te ondernemen. Bijvoorbeeld met een personeelsuitje of in de familiesfeer een dagje op stap.
Onderweg uitleg geven waarom je doet zoals je doet, zoals lang zitten met voet omhoog en goede steun in de rug.
Of dat ze zonder naar jou te luisteren iets te eten pakken, terwijl ze weten dat je een andere voorkeur hebt. Want je ziet er moe uit, dus maar niets vragen.

Maar ondertussen speelt er van alles onder het oppervlak

Veel verberg je (on)bewust, want ze zullen het toch wel niet snappen. Want je hebt het al zo vaak uitgelegd en het lijkt alsof ze je niet geloven en het niet willen onthouden.
Kortom, je voelt je niet gehoord. En omdat het ook wat anders is als je had verwacht, kost het moeite om de situatie zoals die is te accepteren.

Onder het oppervlak, terwijl je moe bent van het aanpassen, borrelt er van alles. Dingen die je niet deelt met anderen, omdat je niet weet hoe. Het zijn gevoelens en emoties die je niet hebt leren uiten. Dus slik je ze, zoals altijd, maar weer in.
Alleen helpt je dat niet, heb ik gemerkt. Want ik kreeg steeds meer klachten, was regelmatig ziek en kreeg er regelmatig medicijnen bij.

Totdat ik aan de slag ging met het opruimen van alle ingeslikte emoties. Ineens kon ik steeds meer, daardoor kon ik na een poosje mijn medicijnen afbouwen.
Het gevolg was een ander, leuker leven. Ik kan weer sporten, heb geen kussentje onder mijn voet liggen, kan in de tuin werken
Niet meer mijzelf afvragen of ik iets wel of niet vol zou kunnen houden. Want ik kan gewoon weer een hele dag lopen, ongeacht de ondergrond, en ondertussen praten en om mij heen kijken.
Dat heeft natuurlijk effect op hoe ik mij voel, mijn zelfvertrouwen is gegroeid, mensen zien mij weer lachen.

Wat een ontdekking was dat, niet geuite boosheid, verdriet, angst, enzovoort, dat die de extra klachten hadden veroorzaakt.
Ik los het nu op als ik weer ergens tegenaan loop. Dat leer ik jou ook als je met mij aan de slag gaat.

Wanneer doe je wat aan deze moeheid?

Voel jij je machteloos en moedeloos? Lees alle blogs over dit onderwerp.