Ik heb niemand om mee te praten, iets wat zeker mensen die alleen wonen herkennen.
Na een dag werken of studeren of thuiszitten, wil je toch je verhaal kwijt. Of je iets gelezen of gezien hebt, een verhaal van je collega’s delen, je score van een toets moment delen.

Mensen die wel huisgenoten hebben, kunnen ook vinden dat ze niemand hebben om mee te praten, echt praten.
Dus niet over de koetjes en kalfjes, maar over wat hen echt bezig houdt, waar ze zich zorgen over maken.
Huisgenoten hebben, de relatie maakt niet zo veel uit, wil niet zeggen dat je altijd overal over kunt praten. Hier kunnen verschillende redenen voor zijn:

  • je bent een alleenstaande ouder met (jonge) kinderen
  • de huisgenoot reageert niet, dus zeg je maar niets
  • als je iets zegt, krijg je gelijk ongevraagd advies, ook als jij alleen iets wilt delen
  • je weet zelf niet hoe je moeilijke dingen bespreekbaar kunt maken

 

Ik heb niemand om mee te praten, dus ik uit mij niet

 

Op het moment dat jij jezelf niet meer uitspreekt, dan ga je alles inslikken en opkroppen. Alles hoopt zich letterlijk op in je lichaam.
Vergelijk het maar met onkruid dat je steeds meer ziet als je niets aan je tuin doet. Op het laatst zie je de mooie dingen niet meer, alleen het onkruid dat is gaan woekeren.

Zo verging het mij ook, mensen die niet reageerden of gelijk advies gaven als ik behoefte had een troostende arm om mij heen.
Ik had geleerd dat ik mijn emoties niet mocht laten zien en nu hield ik ook nog eens mijn mond.

Dat zorgde ervoor dat ik steeds meer klachten kreeg. Niet iets waar ik mij heel druk over maakte, maar het was er wel en ik raakte er aan gewend: hoofdpijn, huiduitslag, erg vaak lang verkouden, keelontsteking, blessures.

 

Alles komt er uit

 

Tot ik leerde dat al deze ongemakken werden veroorzaakt doordat ik mijn leven lang niet had mogen laten zien dat ik verdriet had of boos was.
Door wel te gaan voelen en al deze emoties op te lossen, verdwenen mijn klachten in snel tempo.
En voor ik het wist, keek een heel andere vrouw mij in de spiegel aan. Een die lachte en zelfvertrouwen had en niet meer de sombere en onzekere vrouw die ik jaren was.

Ik voel mij ook veel beter, want ik kan van alles. Ook al ben ik 55, mensen schatten mij 40 – 45 jaar en ik voel mij nu beter dan toen ik echt zo oud was.
Dat gun ik anderen ook, dat is de reden waarom ik doe wat ik doe.

 

Wanneer ruim jij alle ingeslikte emoties op?

Laat hieronder een reactie achter wat jij gaat doen.

Je kunt gelijk een afspraak maken in mijn agenda.

Neem contact op als je eerst kennis wilt maken.

 

Heb je net als ik geleerd om je emoties in te slikken? Lees dan al mijn blogs rond dit thema.