Ik rouw omdat …
Wat je daar invult is heel persoonlijk en kan van persoon tot persoon verschillen. Niet alleen na een ongeluk, maar eigenlijk in alle situaties.
Rouwen doe je niet alleen bij het overlijden van iemand, maar ook bij andere levensgebeurtenissen.
Je kunt hierbij denken aan het verlies van werk, een relatie die verbroken is, het verlies van gezondheid door ziekte of een ongeval.
Maar ook wanneer je van de kleine basisschool in het dorp naar een grote school voor het voortgezet onderwijs in de stad gaat of het ouderlijk huis verlaat of een andere verhuizing.
Ik rouw omdat … ik een ongeluk heb gehad
Ook het verlies van gezondheid na een ongeluk is iets waar je om mag rouwen.
Je begint aan een nieuwe periode in je leven. En daar had je niet op gerekend, je had andere plannen voor de toekomst.
In eerste instantie denk je dat alles wel zal meevallen. De verwondingen zijn niet zo ernstig en de artsen zijn positief over je herstel.
Maar dan merk je toch dat het herstel niet zo voorspoedig verloopt. In tegendeel, je krijgt zelfs meer klachten. En als gevolg daarvan geef je dingen op die je leuk vond, maar die je nu geen ontspanning meer geven.
En dan kom je in een rouwproces. Je denkt misschien dat als je de ene fase hebt gehad, je doorgaat met de volgende fase.
Helaas is dat niet altijd helemaal waar, soms doe je weer een stapje terug.
Elisabeth Kübler-Ross onderscheidt 5 fases van rouw:
1. ontkenning, ongeloof
2. woede
3. onderhandelen
4. depressie, verdriet
5. aanvaarding
Aanvaarding is dat je het met je meeneemt, je erkent het verlies. Dit is geen synoniem voor berusting.
Daar staat tegenover dat mensen zeggen dat je iets moet accepteren. Dat is een oordeel dat men heeft, je legt het dan buiten jezelf neer.
Zie jij overeenkomsten hoe het met jou gaat?
Het ongeloof dat iemand de binnenbocht nam. Ik zag de botsing aankomen, maar er was geen mogelijkheid dat ik de auto kon ontwijken. Terwijl ik op de grond lag en wachtte op de ambulance, begon de realiteit door te dringen.
Daarna was ik boos, want hij kreeg een boete en ik kon nog steeds niet alles, terwijl er gezegd was dat ik volledig zou herstellen.
Toen na 3,5 jaar de verzekeringstechnische kant was afgehandeld, kon ik weer verder kijken. Tot die tijd was er ook op dat gebied veel onzekerheid. Er werd gedacht aan een grillige vorm van dystrofie.
En omdat ik steeds meer klachten kreeg en bij na elke keer ziek zijn of blessure wat inleverde, werd ik steeds depressiever.
Langzaamaan aanvaarde ik dat ik dingen niet meer kon.
Wat zeker ook invloed heeft gehad, was dat ik niet geleerd had om mijn emoties te uiten. Juist daardoor kreeg ik er steeds meer klachten bij. Ik deed er niets mee en dan trekt je lichaam steeds harder aan de bel. Net zolang totdat jij je emoties erkent en er wat mee doet.
Pas nadat ik alles wat ingeslikt had ging opruimen, kon ik weer meer. Alleen duurde dat nog 8,5 jaar voor ik daaraan kon beginnen.
En toen veranderde mijn leven drastisch. Hoe meer ik oploste, des te meer ik weer kon.
Je kunt daarom beter gelijk je emoties oplossen, dat voorkomt een hoop narigheid.
Blijf jij hangen in je rouw?
Laat hieronder een reactie achter wat jij gaat doen.
Je kunt gelijk een afspraak maken in mijn agenda.
Neem contact op als je eerst kennis wilt maken.
Heb je net als ik geleerd om je emoties in te slikken? Lees dan al mijn blogs rond dit thema.